Rekonstrukcyjna natura pamięci

W badaniu Loftus i Palmer (1974) dwóm grupom uczestników pokazano nagranie wideo przedstawiające wypadek z udziałem dwóch samochodów. Manipulacja badawcza różnicująca obie grupy dotyczyła słowa wykorzystanego do zapytania o to, jak szybko jechały samochody, kiedy doszło do zderzenia. Jedną z grup zapytano: "Jak szybko jechały samochody, kiedy o siebie się roztrzaskały?", drugą "Jak szybko jechały samochody, kiedy się ze sobą stuknęły?" Ponadto obie grupy pytano, czy pamiętają, że po zderzeniu widzieli rozbite szkło.

Wyniki:
Osoby z pierwszej grupy odpowiadały, że samochody jechały średnio z prędkością około 41 mil na godzinę. Osoby z drugiej grupy, które widziały dokładnie tą samą scenę, co uczestnicy grupy pierwszej, odpowiadały, że samochody jechały średnio z prędkością 32 mil na godzinę. Pomijając fakt, że żadnego stłuczonego szkła nie było, o dostrzeżeniu nieistniejącego tłuczonego szkła informowało trzy razy więcej uczestników grupy pierwszej niż drugiej!!!

Loftus, E., Palmer, J. (1974). Reconstruction of Automobile Destruction. Journal of Verbal Learning and Verbal Behavior 13, 585-589.

Dostępność czasowa, a skłonność do pomagania

W badaniu Darleya i Batsona (1973) osobami badanymi byli studenci seminarium duchownego w Princeton przygotowujący się do wygłoszenia prelekcji na temat przypowieści o dobrym Samarytaninie. Studenci byli losowo przydzielani do dwóch grup, które różniły się treścią informacji jaka była im komunikowana. W grupie pierwszej każdemu studentowi komunikowano (indywidualnie), że jest już spóźniony na swoją prezentację i musi teraz spieszyć się do sali prelekcyjnej. W grupie drugiej komunikowano (również indywidualnie), że ma jeszcze sporo czasu do swojej prezentacji, ale równie dobrze może zmierzyć się z nią już teraz.
Po informacji każdy ze studentów podążał samotnie z sali przygotowań do sali prelekcyjnej. W połowie drogi napotykał w zaułku słaniającą się i kaszlącą osobę, która wyraźnie potrzebowała pomocy (w rzeczywistości był to pomocnik eksperymentatora). Studenci byli stawiani w obliczu wyboru: pomóc osobie w niedoli - tak jak postąpiłby dobry samarytanin - czy minąć ją, by spełnić swój obowiązek wygłoszenia prelekcji na temat wagi bycia dobrym Samarytaninem.

Wyniki:
90% studentów z grupy pierwszej nie pomogło mijanej osobie!!! W grupie drugiej, w której studenci nie byli poddawani presji czasowej większość udzieliła pomocy.

Darley, J., Batson, C. (1973). From Jerusalem to Jericho: A Study of Situational and Dispositional Variables in Helping Behavior. Journal of Personality and Social Psychology 27, 29-40.

Powitanie

Witam wszystkich i zapraszam do lektury.
W kolejnych wpisach będę starał się prezentować opisy i wyniki badań naukowych z pogranicza psychologii i ekonomii. Zachęcam do komentarzy.
S9